Hieronder volgt een filmverslag over Die neue Heimat van Edgar Reitz in 2014 geschreven door Fons Bruijs.
Vier uur intens meeleven met de inwoners van Schabbach, met hun verlangen naar een beter bestaan.
Weg uit de ellende waar de dood regeert op elke straathoek,
de armoede groot is en het leven kansloos lijkt.
Kindersterfte, onverklaarbare ziekte. Men denkt aan Brazilie
waar de zon het hele jaar door onafgebroken schijnt en waar je als nieuwkomer kunt rekenen op kilometers lange kavels vruchtbare grond.
Daar, ver achter Schabbach in het westen, wacht het geluk, de nieuwe wereld.
De nieuwe taal wordt alvast beoefend door de enige leesvaardige jonge inwoner uit het stadje. Hij leest tegen de zin van zijn primitieve ouders veel boeken. Braziliaans, Mexicaans en Spaans. Maar ook over oude Indiaanse taal, hun gebruiken en gewoonten. Hij inspireert en weet het hele dorp voor zijn plan te winnen.
Zo ronselt hij alle inwoners uiteindelijk weg uit de ellende naar het nieuwe vaderland.
Overal zien we stervende, kermende mensen in benauwde kamertjes.
Huilende, biddende familieleden, opgepropt in bedompte keukens om het verlies gezamenlijk met godsvrezen te delen.
Het kerkhof is de plek waar nieuw leven wordt gegenereerd.
Onder het licht van de maan gaan de gesteven rokken omhoog, het kanten ondergoed omlaag.
Een jonge vurige dorpssmit baant zich behoedzaam doch trefzeker een weg naar binnen,
Het meisje kijkt hem liefdevol aan.
Hij is welkom.
En dan de grote diaspora.
Na nog een aantal begrafenissen van talloze doden, kinderen en bejaarden.
…en dan ..het is voorjaar 1842, trekken karrevrachten vol
emigranten het dorp uit richting Rotterdam om ingescheept te worden voor de grote oversteek naar het westen waar het beloofde land met open armen op hen wacht.
En dat alles uitgesmeerd over 4 uur.
Fabelachtig fascinerend filmwerk zoals we dat kennen van de grote klassieke filmers!
Zo’n 100 jaar later zal Rotterdam platgegooid worden door de kleinkinderen van de onschuldige babies die slapend meedijnden op de houten karren, op het ritme van de wielen die over de ongelijke wegen het beeld uit waggelden.